Vivir sin sentir sería un sinsentido.

Vivir sin sentir sería un sinsentido.
The flower that blooms last is the most rare and beautiful of all.

Wednesday 23 December 2015

Fuera.

Me convencieron. 
Para ser buena, para ser damisela, para ser dócil, para ser fiel. Se escribió una novela a mi nombre, con furioso encono, como si el guión de mi existencia emetizase malogros ajenos. Me dejé arrastrar, cual hoja marchita y quebradiza, embebida por el agujero negro de un lienzo en blanco. Lienzo cuyos bocetos yacían sobre la mesa de la opresión y el qué dirán. Sé esposa, sé madre, sé obediente. Sé atractiva pero con decoro, no vaya a ser que te busques problemas. Sé doncella, sé niña, sé mansa. Cárgate de la grava bajo la cual te enterraremos con nuestros lastres. Déjate llevar. Déjate guiar. Déjate hacer. Déjate construir.

Déjate.

Mas, ¿y si me resisto? ¿Y si resquebrajo ese lienzo? Ese lienzo suyo y sólo suyo, de quienes se vieron en el derecho de supeditarme a una inferioridad autoimpuesta. ¿Y si calcino sus ridículos bocetos? ¿Y si yo misma sucumbo a la ignición de quien alcanza el fin del bucle? Pues, ¡pobres de quienes tatúen bajo mi piel aquellas palabras que jamás saldrán de mis labios! Pobres, erigiendo una senda que yo misma derrocaré con la imperecedera fuerza que empuja mis pasos. Y es que hoy mis cicatrices me embellecen y la luz de mis ojos no podría cegar más. Hoy soy todo incandescencia, pues reverberan mis latidos con un nuevo renacer. Ay, vida mía, mi única compañera y fuente de amor infinito. Ay, tierno fulgor de quien contempla en el espejo lo más preciado de su existencia. Y es que hoy soy yo quien rompe con todo. Hoy soy yo quien le grita a la vida un pletórico te amo y, ¿por qué no? un me amo. Hoy resplandezco. Hoy decido. Hoy vivo. Hoy soy.

Addah Monoceros.

Friday 11 December 2015

Hielo.

Pasa la vida, a veces rauda, a veces tranquila. Y yo emulo sus andares en mis días de ton y de son, vislumbrando las lecciones como honrosos obsequios. Me gusta sentirme viva, aunque a menudo me abrume el término medio y salte de un extremo a otro sobre el drama más pueril (¿o senil?). Equivocarme si así lo requiere el sino, llorar cascadas tan infinitas como la risa que tintinea después. Lo cognitivo-conductual de la espontaneidad, el placebo del mañana y del quizás. Y es que hoy he perdido el ritmo; mi corazón bate a frecuencias raras, una extrasístole arrítmica y rebelde, que sin duda alguna ha aprendido de su dueña. Es el frío; sí, hoy sólo noto este frío álgido que repta por mi cuerpo. Inicia la travesía en los pies y asciende subrepticiamente hasta el alma. Y trasnocha en su interior cual transeúnte caprichoso. ¿Cuándo marchará? ¿Cuando me despojaré de su infame losa? Quizás mañana...

Quizás. 

Que luego mañana, como con toda maquinaria, pasan inspección. Y sólo encuentran amor, en sus múltiples e imperecederas formas. ¿Acaso puedo hacer otra cosa? ¿Acaso hay algo más que aprender? Cada uno me lo ha enseñado a su particular manera; profesores por doquier, que vienen y van, que dejan pedacitos de su lumbre en mi pequeña locomotora. Y, sin embargo, hoy uno me ha congelado el alma. 

Desiste, Hades. Hoy Persephone no baja contigo. 

Thursday 10 December 2015

Measureless.

And now I can see
That everything we used to be
Was fated.
My silvery teardrops got lost in your stream
Diving daringly, reluctant to wait,
Smelting into a swamping star,
Mirroring this newborn scar,
Of piercing gazes and salty strokes,
Of shattered virginal crumbs,
Of feeling close and still too far. 

And now I can see
That you concealed my raven eyes,
For I was drifting down a maze,
Where infant angels bawled nearby.
But even along such path,
Inside my aching, silent fright, 
I docked on inky pupils,
Which silently lurked out of sight.
Still when I endeavoured the beads
Blackness had nurtured,
We drank and drank, and laughed and cried.
So believe me when I say,
That, though nothing can be fixed,
My river keeps these tears safe,
In a vastness of auroras. 

Addah Monoceros.
©2006.

Tuesday 1 December 2015

Schnurren.

Die Katze geweint, geweint,
Mit Tränen Elend erscheint,
"Vermisse ich dich, mein Mädchen,
Was Liebe für mich geimeint".

Und so sang das Mädchen Mädchen,
Das Mädchen die Katze war,
Von goldenen kleinen Fädchen,
Verwandlung war jetzt denkbar. 

Deshalb träumt die Katze Katze,
Weil sie Hilfe braucht – auch Glück,
Aber sie ist nie ein Mädchen,
Sie kommen nicht mehr zurück. 
Addah Monoceros.
©2005.

Tuesday 27 October 2015

Twitter.

When my world was newly ancient and my wealth caught every eye,
I consumed my golden richness to a lush manor nearby.
It was lavish,
It was costly,
(Although rather glum and ghostly),
For a chirping sound was noted,
While at night I listened closely.

So I strolled upstairs in soreness, since my witching hour was dead,
Unaware that trails of feathers vastly spread across my bed.
Hence it was inside my attic where a shadow made me start,
Seeing that a humming starling rang his chorus to my heart. 

Yet there was something about it, in that deep and chanting tune,
That made me vamoose in horror, grimace frosted like the Moon. 
Thus I ran back to my chamber and the covers screened my fright,
Until rays of scarlet sunlight spewed my anguish with their light.

Nonetheless the sequent vespers, as the tentacles of dreams
Poured into my safe enclosure, something chanted from within. 
It was humming.
It was ringing.
And to my pulsations stinging. 
Little starling, little starling,
Starling who never stops singing.

And he followed me in mornings,
Mornings chanting to my beat,
Beat of heart so weak and tattered,
Tattered to the starling's tweet. 

Tweet so humming,
Tweet so ringing,
And to my pulsations stinging,
Oh, you wicked, wicked starling!
Will you ever cease your singing?

And he followed me at midnight,
And in winter, spring and fall,
Falling, into crazy madness,
Humming, ringing, deathly bawl. 
And when I was reading gayly,
He would chant the words out loud,
And when I was cooking pastry,
He would chirp, eager and proud.

On account of execrations, I agreed it was enough, 
Such a cursing seemed a last straw I felt had to be played rough. 
Hitherto I grasped a scalpel as his tune began to sprout,
And stinging his little heart of stone I bloodstained its last way out. 
Tears of crimson splashed down to the wooden timber on the floor. 
As an awry fading starling closed his peak and sang no more.
My bed welcomed me in joy for I had proved myself that night,
And I fell asleep in comfort, breathing in waves of delight. 

But as I relished in wonders, something quivered in my dreams, 
Pouring into my enclosure, chanting softly from within. 
So I started into conscience, for my witching hour was dead,
And the trails of bloodstained feathers vastly spread across my bed. 
I opened my beak to holler, and a chirp escaped my throat, 
My wings beating to the tempo, of my soaking plumule coat.
I was humming,
I was ringing,
And to stony heartbeats stinging, 
For I was a little starling,
In my endless cursing singing. 

Addah Monoceros.

Friday 23 October 2015

Rouge.

Haematids painting mirrors through her skin,
Enriching it with crimson ways of smear,
Lingering in a node of shame and sin,
Pretending she will never go back there.

Meaningless words in languages unknown.
Enhance her throbbing core of aching stone.

Poor fingers, who paint mirrors on her flesh!
Lingering on that heart of sinful shame! 
Enriching smear in crimson alleyways,
And urging her to act both fair and tame, 
Surrendering to words she does not know,
Easing into her tiny heart of snow. 

Hegemonies of adulthood grow tall,
Even within the mirrors she withholds, 
Luring her cryptic message which unfolds,
Providing us with this her silent call.

He laughs it off and so does adulthood.
Even though he has plainly understood.

He laughs, and so does everyone around.
A mirth of mocking, ribbing wicked sounds.
Rebellious germs pitpating in her blood,
Ashamed and sinful, picking their way out,
Surrender to those words she now does know,
Surrendering, in droplets red and stout,
Enriching smear in crimson alleyways,
She cuts and cuts, no more is left to say.

Magenta words are fading into black,
Embrace such gift, for she will not come back. 

Addah Monoceros.

Monday 19 October 2015

ADVP.

A veces me surge la eterna pregunta, ¿por qué eres tan visceral? Y entonces, como el nudo pertinaz que se resiste a deshacerse, enlazo con el consiguiente cabo: ¿Y quién no lo es? ¿Quién no lo sería? ¿Acaso no es el espejo réplica de razón (y co-razón)? Y mira que no puedo con tanta racionalidad junta. Para mí, es como un chirrido constante, ¡papel, papel! Papel sobre el cual se garabatean formas y contornos visibles e invisibles (que son, en cierta manera, los más particulares). Respeto el papel (y lo reciclo): es el cimiento al cual me aferro esperanzada cuando la punta del bolígrafo amenaza con perforarme. Pues no busco nada en concreto, y a la vez pugno por dibujarlo todo en ese folio mío mancillado. Me tropiezo con mis propios pasos vacilantes, pues incandescente es la tierra que late bajo sus plantas. Y que no se me maliterprete; esto no es un sermón de tantos. Ni siquiera busco la nimia aprobación del sí a todo. Tan sólo trazo emoción (presente), y la resultante reacción (sentimiento), gestando así la acción: escribir, escribirte... escribirme. 
Addah Monoceros.

Saturday 10 October 2015

Batecs de llàgrimes.

Es tenyeix de negre el cel, i a la matinada alerta
De la nit naix un estel, que en sucre blau és desperta.
Lluny està, mes als meus somnis, tan a prop el puc sentir,
Que el seu vent ho corrobora, amb el teu últim sospir.
I encara que a tu no arribe, doncs molt alt està el teu far,
Tremole com l'aigua neta, que dels ulls vol escapar.
Sé que en la llum em contemples, custodiant la teua pau,
I en la música s'escolta, el teu cantar viu i suau. 
Em diuen que ningú marxa, si en records és custodiat.
Estimada estela blava — del meu cor mai t'has anat. 

Addah Monoceros.

Tuesday 6 October 2015

Asistolia.

Te raptó, llevándote consigo, ese asesino despiadado, ese homicida avinagrado y feroz: el cáncer. Y me arrancó de ti, pobrecita. Subrepticiamente, casi con ternura. Es lo que tiene la muerte; que escinde. Escinde y destruye. Pues también ella se prendó de tu luz (¿quién no lo hizo?), de esa belleza entusiasta y voluntariosa, de esa mente infinita y vivaz que a día de hoy abre sus pétalos al destello de un recuerdo inmortal. Gracias por cuidar de mí con tanto cariño. Me dedicaste tu vida entera, abuela luchadora y remozada, y ahora soy yo quien vuela con las alas que me remendaste. Me llevo tu afectividad, tu lealtad, tu pensamiento, tu constancia. Custodio tu legado bajo llave, pues no hay alhaja más amada en el fondo de mis pupilas desgastadas. ¿Sabes, risueña? Es ahora cuando logro entrever los lamentos del atribulado Miguel Delibes, quien dijo así: «al palpar la cercanía de la muerte, vuelves los ojos a tu interior y no encuentras más que banalidad; porque los vivos, comparados con los muertos, resultamos insoportablemente banales».

Tu nieta, que te quiere.


Paloma.

Monday 5 October 2015

Tinta.

Demasiados pájaros en la cabeza. Esculpo garabatos en el folio (y en mi alma), mas mis manos vuelan para posarse sobre mi rostro, clavando las uñas sobre unas mejillas que remedan el rojo sangre de un amanecer furioso. Trato de esclarecer algo, pero es que no. No puedo. 

¡Qué caprichosa es la inspiración! Se presenta de golpe, como un burdo soplo multicolor que estalla en un sinfín de temas que plasmar sobre el lienzo del pensamiento. Y, tan pronto como viene, se aleja rauda, casi traviesa. Y tarda en volver. A veces tanto, que creo haber olvidado a qué sabía su música. 

¡Es tan fácil caer en la fantasía! Tan sencillo como salir de ella, si bien duele hacerlo. Porque acaricias la realidad (que, al fin y al cabo, no deja de ser fuente de miedos y resquemores). Uno está más a gusto, pues, recreándose en lo inverosímil, tejiendo con certezas la túnica de lo absurdo. Imaginamos lo que no es; pero, claro, para nuestros ojos es. Y resulta tan delicioso que a menudo es imperativo forzarnos a pisar (aunque sea de puntillas) la gravedad de la tierra que nos atrae hacia sí. Aun cuando nuestras alas revoltosas pugnan por mecernos en un cielo de artificios. 

La vocecilla no tarda en puntualizar, empero, que la inexistencia del mundo interior no es más que una suposición dogmática. Seamos claros: el hilo que trenza nuestras percepciones viene cargado de realidad. Y es ahí cuando comienza a librarse una batalla en la que mis venas de cordura se entrecruzan con el bando delirante, desembocando en un engañoso espejismo erigido sobre un mundo confabulado que ya trazo a la perfección.

Con un matiz. Y es que ahora hay un intruso.

Addah Monoceros.

Tuesday 29 September 2015

Pío pío.

El primer destello habla, 
En forma de un Sol nacido
De las entrañas del tiempo
En cuya faz me he perdido.

Y entre mi pereza suenan,
Notas vestidas de anhelo,
Que extraviándose oxigenan,
Mi necrótico desvelo. 

Nos encontraremos tarde,
Cuando mis dedos caducos, 
Bostecen cadencias rotas,
Entre las que hoy me acurruco. 

Mas en mi fugaz vistazo,
Coincidimos impacientes,
Nos fundimos en un todo,
Yo te siento y tú me sientes. 

Son veloces los instantes, 
Que entre mis latidos gozan,
Acaparan nuestro tiempo,
Al compás de los que tocan. 

Y no besaré tus labios,
Pues de piel tú no estás hecho,
Mas me fundiré contigo, 
En el núcleo de mi pecho. 

Sombras viles, tras mi espalda,
Se rinden al nimio insulto, 
Puntadas serán sus mofas,
Sobre el manto de tu vulto. 

Pulcros son mis movimientos,
Te ejecuto y te recreo,
Te confieso mis secretos,
(Y quizás también tonteo).

Son prados de tierra yerta,
Las goteras del sentido,
Que le dan vida a las flores
Del jardín de tu sonido.

Te hablaría con silencio,
¿Habrá lengua más hermosa
que la del perdido anhelo
de mis notas perezosas? 

Y el cielo se ruboriza,
Con las nubes que aderezan,
De zarco, carmín, rosado
Las luces que en ti despiertan.

Addah Monoceros.

Sunday 27 September 2015

Presa.

Cambiante. Así es el agua. ¡Igual le da su naturaleza! Salada, dulce... vestida de lagos, ríos, mares. Qué sabré yo. Al fin y al cabo, todo origen comparte una moraleja común, una historia universal celosamente custodiada tras el disfraz de los cuentos. Pues todos comprendemos nuestra propia parábola, una realidad cincelada por embustes y verdades, a partes iguales. Todos somos agua, agua que adopta formas tan variopintas como genuinas. ¿Que no lo veis? Dibujamos un compilado de olas susurrantes que se mecen entre sí, independientes pero integrantes de un solo todo. A menudo, el agua que somos se entrega al fuego que la hace disiparse hasta ser casi invisible. No arde, pero quema. Y es entonces cuando se doblega ante su propio clamor, arrojando al vacío esas lágrimas que la hacen suya, (y, por ende, nuestra). ¿No os recuerda a una petición de rendición? ¿No os suena a rebeldía, a un sordo levantamiento contra las llamas que, si bien no la calcinan, cambian su forma y sentido? Es un círculo vicioso en el que el presente se extingue; su unidad de tiempo es tan ridículamente efímera, que concebirla se me hace imposible. Somos agua en constante evaporación y condensación. Agua que traza riachuelos divertidos que desembocan en voraces mares. Agua que alimenta (pero ahoga). Es el agua de lo perpetuo, el agua de lo infinito, el agua que prueba nuestra eternidad. Quizá debería aceptar, pues, que la muerte es vital, que comprende una brecha de cordura en nuestra carne precaria y caduca, una sonrisa esculpida en identidades aparentemente clónicas que gesticulan y evidencian materiales intangibles. Podría perfilar eximios pedazos de eones, hilvanando las profusas cataratas que alguna noche se entrelazan en el tapiz de mis pestañas; fracciones del todo de nuestro todo, y del todo de dicho todo — así hasta que mi diástole se diluya y sólo quede el tinte acuoso de una tímida gota de lluvia plateada en el océano del tiempo. 
Addah Monoceros.

Saturday 26 September 2015

Carmín.

Son rudos los destellos que despiertan,
Entre el hastío de un gigante ansioso,
Cuyo telón de un blanco perezoso,
Templados algodones aderezan. 

Mas mil fueron las sombras que a mi espalda,
Al grato desafuero se rindieron, 
Enarbolando insultos cual puntadas, 
Sobre el tapiz de lo que antaño fueron.

Me resquebrajo en un alud de huesos,
Pues mi cuerpo de carne no está hecho,
Lo visten los recuerdos más traviesos. 

Y quizá en mi memoria me haga un lecho,
Donde perezca el tinte de tus besos,
Fundiéndose en el núcleo tras mi pecho. 

Addah Monoceros.
©2005.

Sunday 20 September 2015

Palinopsie.

Und jetzt kann ich deutlich sehen,
Dass alles, was ich dann war, 
Imitiert der Traum des Lebens,
(Sterne reich, noch änderbar). 

Daher schnelle Silbertropfen 
malen Narben auf der Haut,
wie die musikalische Herzklopfen 
Schlagen auf meiner Kopfhaut.  

Aber Tod ist nie die Antwort,
-oder so sagte ich mir-
Es ist nur ein feiger Schriftwort, 
Mit löschbare Blut in dir. 

Also ließ der Schmerz dich streicheln,
Weil kämpfen für schwache ist,
Denn wir sollten uns einschmeicheln,
Wunder wie du Engel bist. 
Addah Monoceros.

Thursday 17 September 2015

Austrō.

Yo no soy esa mujer.
Jamás fui una estrella. No despuntaba ni en las luces ni en las sombras, ni mucho menos en mi tiempo. Yo gestaba un mundo propio; mi estación, mi era.
Desmembraba blancos y negros y, a la vez, me impregnaba de un espectro de infinitos entintados con notas musicales. Sí, un flechazo prematuro. Los libros de mi estantería hablan de lapsos herméticos que custodio bajo llave y que gusto de evocar cuando los ordeno. Pues he coqueteado con las artes y las ciencias a partes iguales, un amor libre y ardiente que nunca entendió de nupcias. Y son varios los hombres (y mujeres) que quizá se prendaron de mí, todos adoctrinándome en una belleza excedente y casi caduca, un amor ancestral, «de toda la vida». Mas, sin embargo, he florecido bajo el paraguas refulgente de unos valores que he hecho muy míos a lo largo de esta senda que tatúo con mis huellas tartamudas. No soporto las cadenas, esas que adosan a la presa a un corazón tan vulnerable como feroz. Ni soy esposa, ni me esposo. Y no pasa nada, pues todo pasa. Porque tal vez mi hermosura no brille, ni mi cacumen deslumbre. Me abismo en la vida con una intriga revoltosa y un haz de sentimientos tan desbordante como mis sonrisas (y lágrimas). Paso sin ton ni son, al simbiótico compás de una fuga tan loca de atar como la cuerda (conciencia) que me sosiega. Hablo muchos idiomas, pero no domino el de los convencionalismos. Como todos, he arrostrado tormentos, arañazos y contusiones, acoso y derribo. Y he sido mi más preciado secreto. Me disgusta el primer plano, y a menudo me refugio en bambalinas de ensueño. No comulgo con dependencias emocionales, ni preciso adulación continua. Me embelesan las personas fuertes y no soporto ni los mosqueos tontos, ni los burdos y pueriles intentos de reclamar atención. La vanidad no es lo mío. Ser natural no consiste en fotografiarse continuamente ante el espejo del lavabo, y contentar a todos no hace del individuo alguien más egregio. Mis premios y certificados no me adjetivan, pero sí declaman la travesía que he recorrido, vaticinando un futuro inciertamente esperanzador. Soy transeúnte entre estaciones, un barco que zozobra en el vaivén de su reinado. Me adores o aborrezcas, me recluyo al margen de lo inevitable, sin dejar de componer en mi rostro la media luna que me hace llena. Soy esa mujer que rehuye de los tópicos, esa mujer que no anhela ser florero (¿qué flor querría serlo?). Una mujer impetuosa, determinada, que escruta las más recónditas intuiciones pero sabe conservar ese temple, esa gota de gracia, ese porte aristocrático y casi divino que desdeña las autocompasiones y alimenta su autoestima. Y aunque mi cajón de sastre (¿o desastre?) encierre también dudas, recelos, e incluso temores, mi limbo los archiva en un eje de ordenadas en el que mis pros, mis contras y yo somos una sola aurora. Será que la moraleja más hermosa de la vida es hacer de la agonía un antídoto que renace, cual fénix, de una lumbre antaño fría. Pues, ¿quién quiere pies, teniendo alas para volar alto y lejos? Todo (todos) sois mis experiencias, los surcos que el tiempo irá dibujando en mi piel. Etéreo es el pensamiento de cinzelados rasgos que aderezan mis recuerdos y desatan mi risa. Y, algún día, ebria de mi propio elixir, esa mujer que refleje mi espejo despertará un regusto agridulce y risueño. Y yo asentiré con la cabeza, pues este todo disfrazado de infinidades habrá hecho del boceto de mi vida una luz que resurge en el negro de mis ojos.

Addah Monoceros.

Sunday 13 September 2015

Sínfisis.

Al final del día, el término medio conforma tu único extremo.
Brujuleamos en un vórtice que creemos reposado y calmo, mas el tiempo nos aplaca, arrastrándonos en volandas hacia el ojo de un huracán que colmamos de osadas (y temerarias) conjeturas. Y es ahí cuando lo vemos, cuando la tempestad nos despoja de esa venda aniñada y casi hermética que nos obtura. Es ahí cuando la pericia nos lacera y acaricia, nos intoxica y fortalece. Pues el blanco y el negro se articulan en una simbiosis irisada cuya policromía se adivina perenne, turbia, e indescriptiblemente certera. Clavamos nuestras pupilas (negras) en el núcleo incandescente de esa diana fulgente, dejando que nuestras voraces saetas se entreguen a un tornasolado sinsentido. Rebasan su blanco y se pierden en él, en ese armazón de interrogantes donde el redil de los opuestos se fragmenta, donde no hay cadenas que nos anclen a ambos flancos. Y es que no hay infinidad más etérea que la que otorga la ingravidez de pintar nuestro centro con los colores de quien ansía algo más que dos nichos antagónicos. No hay deleite mayor que el de quien traza su fortuna con la gama de su sindesmosis. 
Addah Monoceros.


Sunday 6 September 2015

Hecate's tears.

Despite the last rites to your pith,
My vigil silvers into white,
For death immures so rad a myth,
Your presence lingers, fresh and bright.

And who am I to stipulate
a tail end to those friends who die?
Only their bodies dissipate,
Evincing angels in the sky. 

Addah Monoceros.
(To my cherished and recently deceased friend M).

Friday 4 September 2015

Neda.

Fa just disset anys (tal com m'informa inequívocament el meu hipocamp), la realitat externa es va fer tangible a través d'una postura egòlatra i succintament covard. Si bé només va durar un segon (tan efímer i fugaç que amb prou feines va constituir una alenada de llum davant els meus ulls), em vaig abandonar a un atzar de ombres i incògnites que encara hui em dia em alimenten i enverinen, a parts iguals. I és que la faceta més solipsista del meu ésser sabia, tan audaç com azarada, que l'única orfandat comprensible per l'ésser humà es gesta quan ens abandonem a nosaltres mateixos. Que tot el que ens envolta — tota percepció patent al nostre pensament — es vesteix d'una incertesa maquillada amb la més cega de les presumpcions. Bevem del calze de la fe i dibuixem una fictícia veritat sobre el llenç del desconeixement. Ens aferrem a les mans que la nostra consciència sembla tendir, ingenus i somiadors, com eterns nens a un imperible llimbs.

El negre de les meues nines mai hauria rasat l'abisme mediterrani que em tornava la mirada en forma d'un interrogant blau. Però, quan vaig apartar tal negror d'aquella cavitat zarca, quan em vaig despullar de tot seny (i demència!), defugint la por a respostes emetitzades per preguntes vanes — la meua pell es va esquerdar, excoriànt-me i llançant-me als braços de les profunditats marines, on la seua sal conformava la panacea contra l'escut de qui nega saber nedar perquè mai s'ha aventurat a fer-ho. Vaig oblidar la ressentiment. L'adrenalina va dissipar entre els seus flames els últims focs de la meua coartació al vol. Vaig desplegar els meus braços (o les meues ales?) avançant com qui ho fa per primera vegada: vacil·lant però decidida, un tímid xipolleig gairebé jocós però que, contràriament als meus auguris, em mantenia a la superfície. I és aquest progrés, les petjades que deixem enrere per submergir-nos en un camí errant i incorpori, el que poc a poc descriu la nostra travessia cap al descobriment, cap a la revelació del jonc de sucre que dorm al nostre ésser. Ni tan sols som capaços de buscar suports, ja que el jo que ens avala es materialitza en el nostre únic fonament. No cal més. I és aquí quan l'enigma es amalgama amb l'anhel de la nostra basta i voraç curiositat. És aquí quan deixem de agenciarnos detonants, ja que comptem en ingredients més que suficients per amarar a un present brau i infinit. És aquí quan existim. És aquí quan podem prendre aire i enlairar-nos.

Addah Monoceros. 

Monday 24 August 2015

Mare Nostrum.

Hace unos días, me preguntaron a quién necesitaba. Así, de imprevisto, sin miramiento alguno. Como si realmente fuera imprescindible depender emocionalmente de alguien (o de algo). Como si la respuesta se augurase, llana y transparente, emulando al mar que conforma nuestro ser. Y, como es natural, mi respuesta fue el silencio. El silencio, tan genuino y a la vez tan holgado, tan ambiguo. Tan henchido de vacío pero, al fin y al cabo, lleno. Será que la soledad encarna todo cuanto preciso para conocerme a mí misma, pues ¡es tan espuria la compañía impuesta! Nos embrida y aplaca con un peso adminículo del que bien podríamos despojarnos para zambullirnos mejor en nuestro océano de intrigas. ¿Acaso no es en dichas aguas donde hallamos esa balsa entre tempestades, ese reconfortante encuentro con un yo a menudo extraño, irreconocible incluso? Es en tierra ignota cuando plantamos las semillas de un espíritu en flor, recreándonos (¡y atormentándonos!) en los más sustanciosos devaneos de nuestra (ausencia de) cordura. Buceando en nuestro propio oleaje, sumergiéndonos más y más profundo. Y es que no hay enseñanza más atractiva que la originada en las entrañas del abismo que sólo nos hospeda a nosotros, como una nada y, por ende, como un todo.

Addah Monoceros.  

Monday 10 August 2015

Apitoxina.

Y firmó un acuerdo con el miedo, sin pensar, sin desmenuzar su petulancia, como si el empirismo que la ataviaba fuese irrompible y eterno. ¡Lucharé, pelearé! ¡Hasta el mismísimo final! Y quizá fue ese grito terco el que ahogó las tranquilas y doctas palabras de quien sabía, de quien lo había visto, de quien lo conocía mejor que ella. Tal vez se negó a escuchar por el miedo a ininteligibilidad de una niñez perpetua. Creía, pobre ingenua, que la osadía ruge, que se vanagloria en un abismo reacio a devolver la mirada. Vislumbraba, a lo lejos, el tímido indicio de un albor desconocido, invitador incluso; mas el recelo, arduo y revoltoso, la llevaba a rezagarse en las tinieblas de una ambigüedad angosta de la que ansiaba (y temía) escapar. 

Su mente, tan dulce como amarga, constituía un panal cuyo interior jamás había explorado por sí misma. Las abejas zumbaban en derredor suyo, y ella siempre había gustado de contemplarlas, entre arrobada y sagaz, desde una cercanía prudentemente distante. Eran suyas, bellas y letales. Musicales, voluntariosas, perseverantes, revoloteando en una entrópica jerarquía de cadencias melismáticas y arpegios entretejidos entre sí. ¡Tan intricado, tan barroco, tan angustiosamente artificial! Curiosidad, curiosidad... ¿Qué nigromancia se oculta bajo tus seductores interrogantes? ¿Qué clase de embrujo nos embauca en este nuestro esoterismo amado? Pues hoy tiendo las manos hacia el panal, pugnando por descubrir su epicentro, ese núcleo palpitante que hospeda el todo y a la vez la nada... y su enjambre, despiadado y posesivo, asalta mis ojos entre silbidos furiosos, emponzoñándome con el aguijón de quien mataría por conservar el diamante en bruto que acoraza. Un centenar, mil quizá. ¡Y no veo! El dolor me consume, me apedrea, y mis alas de pájaro se pliegan en un atormentado amago de arroparme entre las sombras. 

El círculo vicioso perfora mi piel. Conviene resquebrajarla para espiralizarlo. Derramando sangre, cicatrizando, sanando. Y quizá, en algún futuro remoto, mi epidermis geste un escudo lo suficientemente robusto como para aventurarme en el interior del panal. Pues será que en su médula existe algo mucho mayor que una hermosura melindrosa y sobria. Tal vez la belleza del panal no resida en una explosión de enredaderas peliagudas (pero vacías). Tal vez el panal ni siquiera conforme dicha belleza, sino un obstáculo que yo misma erigí con los antófilos de un pasado turbio y yerto. Será que mi diamante fue enterrado por un hado que sólo mis abejas son capaces de pulir. 

Addah Monoceros.

Thursday 6 August 2015

The darkness of man's heart.

More than a decade ago, I lighted upon a book by William Golding called "Lord of the Flies". It is in truth a very renowned novel, probably his most conspicuous written work, and hypothetically a well earned trigger for the Nobel Prize for Literature. And still I had not read a single piece of his brochures before — though I would make it up to him in the future by reveling in "The Pyramid" or "The Double Tongue", for instance. Nonetheless, it should be noted that I am no literary expert whatsoever, ergo my presumptions should be granted as merely subjective. I have read — quite a lot, to be honest — but, as a human being, my viewpoints are stained by personal experiences and plain propensities as far as preferences are concerned. Bear in mind dystopia is by far my favourite genre, and this gave "Lord of the Flies" a head start on my particular podium. And yet there is something about this book which still haunts me with a delicacy so paradoxically powerful, I always feel I am reading it for the first time, as there is always something new to it I had not spotted on previous readings. 

First of all, I feel obliged to state Golding's main doctrine is almost shockingly lax. There is a beautiful allusion to Joseph Conrad's "Heart of Darkness", as "Lord of the Flies"'s finale prongs to an apotheosis: "... and Ralph wept for the end of innocence, the darkness of man's heart, and the fall through the air of the true, wise friend called Piggy". I do see Golding's point. Throughout the entire plot, he implies humans are naturally evil. Courtesy and reason surrender to ruthlessness and hunger for power. There are noticeable clues which personify that. Ralph himself represents democracy and freedom. Piggy exemplifies science and intellect. Simon stands for religion and mysticism. Jack embodies dictatorships, oppression and ambition. Roger stages psychopaths in the form of remorseless sadism and lack of empathy. The little kids are ordinary day-to-day citizens, nameless creatures who tend to seem irrelevant, yet comprise a vast majority. It all fits. It encloses society. A metaphoric society on an island where a group of boys — for there are no girls, as Golding believed they would despoil the setup of its betrothed aggressiveness — are trapped after a plane crash. And it is somehow funny, since it is clearly foreshadowed that these boys were initially fleeing from the Second World War itself. A wonderful paradox, considering they end up reawakening their own distinct bloodshed. 

However, such characters are fashioned to a very imprecise extent. Good and evil are scattered according to extreme criteria — regardless how young or unexperienced I might still be, I have latterly come to terms with the fact that there is both good and evil in all of us, and that any predominance should be heeded to specific circumstances each of us harbour as individuals. We all act and speak conforming to our secluded happenstances — which brings me into believing good and evil are nothing but sheer delusions society has brought about in order to classify us and steer our behaviour to a common moral path. Which, yet again, makes Golding's arguments far too primo. There is no good and evil — just people who spawn decisions their past has led them to. But I guess this comprises another topic, and it is not my intention to get carried away. 

Something which captivated me at once was the notion that every character who died was physically handicapped. The first boy to die in the book was a little one who had a birthmark across his face. He died in a fire which was initially meant to attract ships to the island, but lost control due to negligence. And then there was this quote I personally loved — "the drumroll continued" — as though something both horrific and heinous was bound to happen. A foretelling, an augury. A warning. And then it was Simon who followed — and he suffered from epileptic fits — supervened by Piggy — asthmatic, nearsighted and rather chubby. Now then, did Golding disdain these minutiae? Where they there by accident? I do not think so. I genuinely sense there are two main motives to such choice. One is that burdened people are first to «fall», both because of their frailty and because of society's implicit «superiority» in comparison. Which brings about another slant of Golding's — society is not meant to harm the weak. It is individuals who do. But Simon was killed by the boys as a whole — «society». Piggy was killed by Roger, under Jack and his hunters' tacit orders — once again, «society». Even Ralph, who was naturally gentle and kindhearted, turned his back on Piggy himself at several points in the story, and did not really bond with Simon. Be that as is may, Golding was particularly inaccurate when it came to envisioning his teachings to the real world. 

But back to the metaphor itself — the boy with the birthmark on his face was part of the «little ones», the citizens. Simon represented religion, as Piggy equated science. All of them were defective, and their deaths prompted a violent outbreak which culminated in a fire and an end to what had started off as a civilised companionship. Was Golding implying it is the lack of coherence and faith which makes the world unsteady? There is definitely food for thought in there. 

And what about the conch? The conch symbolises democracy, allegorically beauteous — but proportionally delicate. It is when it shatters and "ceases to exist" when everything wrecks and culminates on an untellable debacle. Once again, something to reflect on. 

As for those deaths — I felt truly bewildered by Golding's startling writing skills. Let us take Simon's death, just for the sake of it. The description really matched Simon's flair. It was exquisitely aerial, almost esoteric. I have never read a death scene so bewitching and eerie at the same time. Just like Simon, his passing away, though brutal, ended up sweet and ghostly — whereas Piggy's murder was indescribably graphic — "Piggy fell forty feet and landed on his back across the square red rock in the sea. His head opened and stuff came out and turned red...". Compelling, precise, definite. Just like Piggy's mind. Portraying things just as they were. 

On the subject of the fire, little is to be said. A ship missed the island when Jack failed to watch the pyre and it was fortuitously put out. And then, satirically, a ship was lured when Jack created a blaze intended to annihilate Ralph. Which is ironic, since such flames were not originally meant to attract saviours — and here we recur to my formal remark, which suggests everything happens for a reason, still and all such reason does not always concur to our intentions. Per contra, this is not the quirk I wanted to unearth here — it is the saviours themselves. The adults who dock on the island's shore and aid the children. They are grown ups, presumptively shrewd and sentient grown ups who tower over the kids and  curtain the incubus, pretty much like a deus ex machina. And such deus ex machina is characterised by a naval officer who subsumes a barrier between savagery and order, smudging them together and entailing a subliminal boundary amidst the two — for it is the savagery which actually saves them all. 

Even so, "Lord of the Flies"'s outcome is loaded with gloom and torment. While the officer points out how appalling it is for British boys to act so poorly, he ironically belongs to a world where viciousness coexists with law and justice. Is this signifying humanity's unspoken hypocrisy? Moreover, Jack is now described as «a little boy», and Ralph starts weeping tears — afflictive, rather than joyful tears — which are instantly followed by the other childrens'. Children who striked as dire and almost beastly when alone in the island, and now exhibit nigh signs of fragility. Why is this so? Is it because everything we discern — every conclusion, every sentiment, every theorem — is just a matter of perspective? Was Golding connoting there is no right or wrong when it comes to analogies? Are superiority and inferiority purely meaningless impressions?  

To sum up, there is much more to "Lord of the Flies" than can be seen with the naked eye. Many might brand it as another hollow adventure novel, and there is nothing wrong to that. Veritably, literature is all about biased introspections, and my presumptions are not necessarily faultless. Nevertheless, and bypassing my disagreements with Sir Golding, I sincerely hold this book as a masterpiece. It is critical, dark, savage and piteous, all in one sole piece of work. Just like feelings, just like conceptions — just like life itself. 

Addah Monoceros.

Monday 3 August 2015

Onkos.

Cáncer. Del griego karkinos (cangrejo), latín (cancer) y sánscrito (karkah). Cangrejo, crustáceo duro (tal y como sugiere etimológicamente su raíz indoeuropea, «kar—»). Férreo y aparentemente imperecedero, describiendo una senda en continuo retroceso hacia un destino indefectiblemente agónico. Sea cual sea su aspecto, el cáncer traza un requiem fatal cuya execración conforma una condena a muerte para cientos de inocentes. Día tras día, semana tras semana, año tras año. Van cayendo, uno a uno, lenta y casi parsimoniosamente, y quienes permanecen en pie se ven penados a un futuro tan quebradizo e incierto, que no hay escudo capaz de refrenar el miedo a los fantasmas pasados. 

Mas sin embargo, y pese a esto, de lo que parece un vil anatema surge una chispa, un fogonazo de luz del que brotan múltiples emociones, ideas, esbozos cargados de ilusión y fortaleza. ¡Qué tangible se hace la fe, cuando son los ojos de un niño los que la propulsan con su temple! ¡Qué singular paradoja la que concibe la confianza más ciega, esa que ve más que ninguna! Pues, como médico prácticamente neonato, soy sabedora de cuan robustos pueden mostrarse los vínculos de la ternura, los instintos altruistas, esos pasos balbucientes pero seguros, aquellos que nos conducen al abrazo agradecido del superviviente y a las lágrimas por quien se rezagó en la oscuridad. 

Y hay quien alega que por qué yo, que de nada sirve inmiscuirme en una guerra que no es la mía. Que la vida alberga mucho más, y que nuestra existencia está para disfrutarla. Que mi linaje viene maldito por un hado ineludible del que muchos han sido víctimas ya, y bajo el cual otros agonizan. Y, ¿cómo voy a rebatirlo? Pues evidente es que los seres humanos pugnamos por aquello que nos hace felices, frecuentemente a expensas de una ignorancia deliberada y casi cobarde. Aun así, desdeñan un matiz: no todos optamos por los atajos más sencillos. ¿Qué sentido hay en ser médico, si no se pone en práctica su ley más cardinal? No es sólo curar. No es sólo el resultado directo (o indirecto), ese que se palpa, se percute, se ausculta, se siente. No es sólo la ufana (y a veces engreída) satisfacción personal. Es la medicina como forma de vida. La filosofía de que consagrar nuestro trabajo al servicio del bien ajeno no supone un deber, sino una inclinación a la que nos entregamos gozosos. Más que médico, soy luchadora. Luchadora, como lo son (y serán) mis pacientes. Luchadora, como los que vencen y como los que caen. Pues uno es médico cuando comprende que la batalla contra una enfermedad no sólo la confrontan los enfermos. 

Addah Monoceros.

Sunday 2 August 2015

Diary of a suicidal cyclothymic.

I know I am alive,
And because these feelings overwhelm me,
Such feelings are worth considering.
Feelings are like gems. Like pearls in the gloom.
Feelings, feelings, feelings.
Maybe this is what dreams themselves dream of — 
For I can feel my stammering heart's tempo. 
Hence a slit of light warily peers into infinity,
Thus I stab the darkness with the dagger my soul is made of.
For my antidote is me, myself, my own.
My trigger.
Carbuncles on my inner sheath which throb and ache are mocking me, 
Making me feel both lost and doomed. 
And I sense these tears which dye my whiteness into scarlet stew,
Conquering me. Trashing me. Killing me. 
A slit of blood warily peers onto my arms,
It comprises an endless river of anguish and woe. 
And darkness stifles my hope and smothers my joy,
Since there are only ashes left in this eternal nightfall.  
My vacuity evaporates to an ocean of pyroclastic hisses. 
Fire is now put out, nothing prevails, 
There is no longer pain inside me. Just emptiness. 
I know I am dead. 
Addah Monoceros.

Thursday 30 July 2015

Mecexis.

Mine cherished bewilderment, whither has't thy stammering steps withdrawn thee to? Wherefore didst thee depart? What kind of obloquy foddered thee with such bounteous peevish flair? Thy bouquet still lingers in mine entrancing nebula of dreams, yet swamps me in a sheet of truancies, espousing words I can glimpse in thy umber myriad. Beloved confabulations which art far from reacheth and flounce into the night like scampering phantoms, wherefore art thou lurking? And still maybe thy trail wilt leadeth me to the poignant Arcadia I witch hunt in mine sleep. O faltering daze, cometh back to me and grant me thy plush eternity. Please sate me with thy cassonade, for mine draught hadst nev'r hath felt so aqueous as the outpours down mine cheeks. Wherefore art thou heading? Whither doest thy striding taketh thee to? Mine darling, mine nectar, mine halvah. Thy vacancy stains mine tears with bittersweet rubies. Cometh to me. Talk to me. Die with me. 

Addah Monoceros.
©2011.

Monday 27 July 2015

Tabula rasa.

A bead of water welcomes morningtide,
The scented dew salutes me with its dash
As cavalcades of posies and corn tash
Exude my wish to prance onto their side. 
How come such beams of sunlight shine so bright?
They simper as I bathe under their blaze,
Thus shimmering like stars deep in the night,
My eyes on theirs exalt to prizing gaze. 
And yet what is that woolly mound I spot
Gliding towards the joyous daytime flare?
For what was blue turns grey, and I know not,
Why such cascade of raindrops clouts the air.
Forasmuch as my brolly I forgot,
Wetness I must endure, shame I will bear. 

Addah Monoceros.
©2003.

Wednesday 1 July 2015

Feline Blossoms.

Writhing in shadowy veils, Whiskered pout and woolly tail, Groveling into perdition, No remorse, nor glum contrition. Pridefulness concealed by light, Lambent as the queen of sprites, Every hope and every wish, Mingles in a brine of gentry, I am that enslaving dish — Lacking exit, darling entry. And bizarre as it may seem, Such magnificence is ruling, For my pupils flash and gleam, Thus in pandemoniums pooling. Sneaking faintly in your dream, Flair so cold yet oozing steam, I climb mountains into dusk, — Petals bloom to spawning husk —  Hence I keep my head up high, As the stars flicker nearby,  Since whatever I may be, Blandly stews inside of me. Still can cats spread out their wings Soaring free like endless springs? Taking off, I sense this mirth, And my wintertime gives birth, To a beatitude so deep, I do think myself asleep! In the morning dawn salutes, Ergo I endear its dye, Nipping its forbidden fruit, Feline plumes spreading out wide, Mazing in celestial skies, Higher than the halest tide. And the Moon gayly beams down, As the Sun becomes my crown, Scilicet these meows I chant — though believed extravagant — Harbour anthems of repletion, — for my gem requires completion —  Thereupon I cat can sail, Regardless how much I fail, Over heavens, Moon and stars, Lambent as a little sprite, Even though it seems bizarre, Pridefulness concealed by light. 

Addah Monoceros.